In Italië hebben strategen van uiterst-rechts veel geleerd van Antonio Gramsci’s geschriften over culturele hegemonie. Nu ze met de regering Giorgia Meloni aan de macht zijn, gebruiken ze die kennis om de methodes van marxist Gramsci voor eigen profijt aan te wenden. Ze richten zich onder meer op media, onderwijs, culturele instellingen. En op de structuur van de macht zelf. Voorop staat de controle over overheidszender Rai.
Berlusconi
De Rai is sinds de oprichting in 1954 een instelling met invloedzones. Tijdens de zogenaamde “eerste republiek”, die in 1992 ter ziele ging, was de Rai zoals alles wat met overheid had te maken, voorwerp van ‘lottizzazione”, verkaveling. Rai 1 dat was de christendemocratie, Rai 2 was voor de socialistische PSI en de ‘intellectuele’ Rai 3 voor de communistische PCI. Dat werkte tot 1994, toen mediamagnaat Silvio Berlusconi de verkiezingen won en premier werd.
Deze Berlsuconi had eerder een privé mediarijk uitgebouwd dankzij zijn politieke vrienden in het ‘oude’ systeem, de socialistische kopman Bettino Craxi voorop. Berlusconi’s Mediaset was, met zijn drie zenders, een enorme concurrent van de Rai. Zijn partij Forza Italia werd gelanceerd met een grootse tv-show op Mediaset, wat meteen het impact van zijn mediarijk illustreerde. Berlusconi had er dus alle belang bij die Rai onder controle te nemen om die als concurrent te verzwakken. Wat hij dan ook deed. Rai en justitie (om uit handen ervan te blijven) waren zijn absolute prioriteiten.
